Αναγνωρίζουμε ότι η δυσκολία μας να οργανωθούμε, να εστιάσουμε τις προσπάθειες μας ή να ρυθμίσουμε τα συναισθήματά μας δεν είναι αποτυχία χαρακτήρα, αλλά λειτουργία ενός διαφορετικού εγκεφάλου. Τα προβλήματα μας έχουν αντιστοιχία σε πλήθος πλεονεκτημάτων. Η θεραπεία χωρίς την παραδοχή αυτή δεν έχει φέρει σταθερά αποτελέσματα στις ζωές μας. Αναγνωρίζουμε ότι υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Ότι έχουμε κουραστεί να προσπαθούμε μόνοι. Ότι η αποσύνδεση, η διάσπαση ή η υπερανάλυση δεν είναι προσωπική αποτυχία. Είναι απάντηση σε κάτι πιο βαθύ.

Δίνουμε άδεια στον εαυτό μας εσωτερικά, να ξεκινήσουμε από το σημείο που βρισκόμαστε, χωρίς ντροπή, χωρίς άγχος τελειότητας, έτσι όπως είμαστε— όχι αφού αλλάξουμε. Ανακούφιζόμαστε από το βάρος της τελειότητας. Σταματάμε να παλεύουμε να γίνουμε “αρκετοί”. Αφήνουμε την ανάγκη να τα κάνουμε όλα σωστά. Μαθαίνουμε να επιτρέπουμε, να ξεκουραζόμαστε, να ακούμε τη ροή της ζωής. Δεν εγκαταλείπουμε. Εμπιστευόμαστε.

Καλλιέργούμε περαιτέρω τη συνείδηση μας. Ερχόμαστε σε επαφή με το σώμα μας, μαθαίνοντας να σταματάμε για να παρατηρήσουμε. Αναγωρίζουμε Το σώμα ως φορέας μηνυμάτων. Η αναπνοή μας γίνεται η πρώτη μας συνειδητή παύση. Μια μικρή αλλά συνειδητή επιλογή που στρέφει την ενέργειά σου εκεί που επιθυμείς.

Καταγράφουμε τις σκέψεις, τα μοτίβα, τις αντιδράσεις μας — όχι για επικρίνουμε, αλλά για να καταλάβουμε τι χρειαζόμαστε. Δεν ψάχνουμε “τι πάει λάθος”, αλλά τι μας πονάει. Μαθαίνουμε να βλέπουμε, χωρίς να τιμωρούμε. Αποκτούμε εσωτερική ματιά, με γυαλιά κατανόησης και όχι αυτοκριτικής.

Δεχόμαστε ότι η φωνή μας αξίζει χώρο. Όταν νιώθουμε έτοιμες/οι, εκφράζουμε την εμπειρία μας σε ένα ασφαλές πλαίσιο — με δάσκαλο, μέντορα, θεραπευτή, με κοινότητα, ημερολόγιο- με κάποιον που δεν προσπαθεί να μας “διορθώσει”. Μιλάμε, γράφουμε ή εκφραζόμαστε για όσα δεν είπαμε ποτέ. Εντοπίζουμε τις πραγματικές μας ανάγκες και τις εκφράζουμε χωρίς φόβο ή απολογητικότητα. Μαθαίνουμε να ακούμε και να ακουγόμαστε.

Δεν προσπαθούμε να αλλάξουμε για να γίνουμε “φυσιολογικές/οι”. Θέτουμε μικρούς, σταδιακούς στόχους που μας φέρνουν πιο κοντά στο αληθινό μας δυναμικό. Δημιουργούμε οπλοστάσιο με απλές -ευχάριστες- πράξεις αυτοφροντίδας και τις επαναλαμβάνουμε -με πρόθεση. Καθιερώνουμε μικρές πρακτικές: ένα δεκάλεπτο αναπνοής, μια απλή κίνηση με εμπιστοσύνη και αφοσίωση, ένα 3λεπτο σιωπής, οραματισμού, διαλογισμού, καθημερινές αγκυρώσεις σε μια απόφαση εξέλιξης, βιώματος χωρίς συνεχή αυτοκριτική και αυτομαστίγωμα. Ενδυναμώνουμε το σώμα που μαθαίνει να εμπιστεύεται το ρυθμό του, τη σοφία του, την αυτοδιαχείριση του, τη διαίσθηση του.

Δεν αλλάζουμε μέσα στη μοναξιά. Συνδεόμαστε με άλλους Νευροδιαφορετικούς. Αποφασίζουμε να μην είμαστε μόνος στην πορεία μας. Μπαίνουμε σε κύκλο. Ζητάμε υποστήριξη από την Κοινότητα. Μαθαίνουμε να λαμβάνουμε στήριξη χωρίς ντροπή και να προσφέρουμε χωρίς υπερπροσπάθεια. Μοιραζόμαστε την πορεία μας με ανθρώπους που σέβονται την ευαλωτότητα. Ανήκουμε χωρίς να διασκορπιζόμαστε. Η αληθινή σύνδεση μας δυναμώνει.

Μετά από χρόνια επικρίσεων, απορρίψεων και μειώσης αυτοεποίθησης μπορεί κι εμείς να γίναμε σκληροί και να πληγώσαμε άλλους. Αναγνωρίζουμε πώς οι πράξεις μας επηρεάζουν τους άλλους. Γινόμαστε πρόθυμοι να επανορθώσουμε — όχι από ενοχή, αλλά από επίγνωση και συναισθηματική ευθύνη.

Αντί να “κρατιόμαστε” από νόρμες, σχέσεις συνεξάρτησης, κανόνες που δεν μας ταιριάζουν, μαθαίνουμε να κινούμαστε ΜΕ το συναίσθημα. Μαθαίνω να Ρυθμίζω (όχι να ελέγχω). Όπου μπορούμε, προσφέρουμε διόρθωση. Όχι για να “ξεχρεώσουμε”, αλλά για να επιλέξουμε ξανά το πώς υπάρχουμε στον κόσμο.

Η τελειότητα δεν είναι ο στόχος. Η συνέπεια και η καλοσύνη προς τον εαυτό μας είναι η βάση μας. Γιορτάζουμε κάθε Βήμα. Αντί για τέλεια ισορροπία, βρίσκουμε ρυθμό. Μένουμε ευέλικτοι, επιτρέπουμε επαναπροσδιορισμούς. Χτίζουμε ρουτίνες που μας γειώνουν. Ρυθμίζουμε την ενέργειά μας. Όχι για να γίνουμε παραγωγικοί, αλλά για να μπορούμε να είμαστε παρόντες.

Δημιουργούμε χώρο για σιωπή, προσευχή ή διαλογισμό. Όχι για να βρούμε απαντήσεις, αλλά για να συνδεθούμε με την εσωτερική μας φωνή. Με τις απαντήσεις που έχουμε μέσα μας. Βρίσκουμε τα εσωτερικά μας “γιατί”. Απαλά αφηνόμαστε στη σοφία της σταθερότητας της προσοχής και στη σύνδεση με κάτι μεγαλύτερο.

Επιστρέφουμε με Ενσυναίσθηση. Όταν μαθαίνουμε, προσφέρουμε. Όταν δυναμώνουμε, ενδυναμώνουμε. Το ταξίδι μας είναι μέρος ενός συλλογικού οικοσυστήματος εξέλιξης. Επιστρέφουμε προς τον κόσμο με σοφία, χωρίς εξιδανίκευση. Μοιραζόμαστε αυτό που ζήσαμε, όχι για να σώσουμε, αλλά για να συνδεθούμε.